Οι κατοικίες κτίζονταν με υλικά που μπορούσαν εύκολα να βρεθούν σε κοντινή απόσταση. Έτσι το σπίτι κτιζόταν μέχρι 1-1,5 μέτρα με πέτρες και ύστερα με πλιθάρια καμωμένα στην τοποθεσία «Πικρός» από ειδικό χώμα και άχυρο,αφού σκάβονταν, μικρά σε βάθος, θεμέλια. Η στέγη στα περισσότερα σπίτια ήταν επικλινής για να φεύγουν τα όμβρια ύδατα και σε άλλα επίπεδη με ελάχιστη κλίση. Το δάπεδο στο μακρυνάρι και οι χώροι που χρησιμοποιούνταν ως υπνοδωμάτια καλύπτονταν με μάρμαρα, τα οποία έπαιρναν από τα Γιαλλοβούναρα. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που το δάπεδο ήταν χωμάτινο. Το εσωτερικό ταβάνι κατασκευαζόταν με χοντρά ξύλα «βολίτζια» κυρίως από λεύκες «καβάτζια» ή άλλους κορμούς και από πάνω τοποθετούσαν καλάμια. Ακολούθως έβαζαν πηλό για να μην περνούν τα όμβρια ύδατα και από πάνω χολέτρες (αυτές έπρεπε να αγοραστούν).

Μερικά σπίτια είχαν μεγάλη εξωτερική πόρτα «ξωπόρτι» με δύο ή περισσότερα φύλλα για να μπορεί να περάσει το ζευγάρι των ζώων «καρρέττα» ή το αμάξι. Η κυρίως πόρτα που ήταν ξύλινη με μαντάλια και ρομανίσι, άνοιγε στον δρόμο. Η εσωτερική αυλή χρησίμευε για οικιακές εργασίες. Εδώ βρισκόταν το πιθάρι με την «αλουσίβα» για την μπουγάδα.Τα σπίτια αποτελούνταν από ένα «μακρυνάρι» που χρησιμοποιείτο ως τραπεζαρία, υπνοδωμάτιο και χώρος υποδοχής και μερικά άλλα δωμάτια για ύπνο.

Σε μεγάλα σπίτια υπήρχαν τα δίχωρα, δηλαδή μεγάλα δωμάτια που χωρίζονταν με καμάρα ομορφοσκάλιστη στα δύο. Απαραίτητο ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο για αποθηκευτικούς σκοπούς που ονομαζόταν «ασιελονάρι», το οποίο γέμιζαν με άχυρο για τον χειμώνα από άνοιγμα στην οροφή, «ασιερόμπασμα».Όταν το σπίτι ήταν διώροφο (και υπήρχαν αρκετά), ο πάνω όροφος είχε μπαλκόνι και επικοινωνούσε με εξωτερική ή εσωτερική σκάλα με το ισόγειο και τον χρησιμοποιούσαν για υπνοδωμάτια. Ως τόπος ετοιμασίας φαγητού υπήρχε ειδικός χώρος ημιυπαίθριος και το φαγητό ψηνόταν σε «νηστιά». Εκεί στην αυλή και στον ημιυπαίθριο χώρο έφτιαχναν χαλούμια, σουτζιούκκο, τραχανά και άλλα παραδοσιακά προϊόντα. Υπήρχε και ένα δωμάτιο συνήθως πιο μικρό (σώσπιτο) που αποθήκευαν λάδι, σιτάρι, κρασί, ζιβανία και άλλα και τα φύλαγαν σε «πιθάρκα», «λαμιντζιάνες», «μπότηες», «κούζες». Σε αυτό υπήρχε, συνήθως, υπερυψωμένος αποθηκευτικός χώρος το «σέντε».Όσοι είχαν ζώα είχαν δωμάτιο γι΄αυτά με ειδικό κτίσμα για την τροφή τους, την «πάχνη».

Αρκετά σπίτια είχαν δωμάτιο με υπερυψωμένη βούρνα και υπερυψωμένη νηστιά . Αυτό ονομαζόταν «πλυσταρκό». Στην αυλή του κάθε σπιτιού υπήρχε απαραίτητα και κτισμένος φούρνος για το ψήσιμο των ψωμιών, φλαούνων, φητών φαγητών και άλλων παραδοσιακών εδεσμάτων. Σε σπίτια μεγάλων οικογενειών υπήρχε λάκκος με νερό που κάλυπτε τις ανάγκες των ενοίκων και έτσι δεν χρειαζόταν να μεταφέρουν νερό από τον λάκκο του ποταμού.Οι ανέσεις στα σπίτια, μπανιέρες, κουζίνες, ψυγείο, μπήκαν στη δεκαετία του 1960, αφού εγκαταστάθηκε νερό και ρεύμα στα σπίτια.